In de serie ’Over kunst gesproken’ van het NHD wordt wekelijks een kunstenaar uit de regio West-Friesland geportretteerd.
’Vera’ is de laatste trots van beeldend kunstenaar Annet Wood. Het is haar eerste vrouwentorso met kalfsleer omhuld. Deze wordt vrijdag 9 december voor het eerst aan publiek getoond. De Berkhoutse is een van de zestig kunstenaars die deelnemen aan de expositie ’Dudok’ in de voormalige drukkerij Hollandia in Heerhugowaard.
Het is voor het eerst sinds lange tijd dat Annet weer dicht bij huis exposeert. ,,Ik exposeerde altijd bij galerieën en daarvan zijn er hier niet heel veel in de omgeving. Ik heb, nu steeds meer galerieën de deuren sluiten, besloten me terug te trekken uit die wereld en Heerhugowaard wordt weer mijn eerste expositie in de buurt.’’
Thuiskomst
Haar eerste kennismaking met de beeldende kunst was zo’n twintig jaar geleden. ,,Via de kunstmarkt in Hoorn kwam ik bij een workshop brons gieten volgens de verloren wasmethode en dat voelde als een thuiskomst na een lange reis. Daarna begon een groeiproces, een zoektocht naar mijn eigen weg. Je begint realistisch en dan komt het vervormen, het ontwikkelen van je eigen handtekening. Maar ik blijf altijd zoeken, ga altijd de uitdaging aan en heb nog nooit het gevoel gehad dat ik er ben.’’
Terugkerend in haar werk, of ze nou met hout, glas, aluminium of steen werkt, is de vrouwentorso. ,,Die verveelt nooit! Ik vorm ze niet naar menselijk voorbeeld, zoek iedere keer naar een spanningsveld en maak niet zomaar een lijf. Ik wil er ook wat mee zeggen. De ruglijn is voor mij heel belangrijk, die moet scherp zijn maar er moet ook sensualiteit in zitten om het oog te strelen.’’
’Vera’ noemt ze meer dan sensueel. ,,Ik vind haar eerder heel sexy. Niet alleen door de vorm, maar ook door het materiaal: kalfsleer. Het is voor het eerst dat ik met leer werk, weer een nieuwe uitdaging.’’
Vaak dragen haar torso’s de naam van een vrouw. Zo is Vera genoemd naar een ver familielid. ,,Vera is een vrouw die een zwaar leven heeft gehad, die met een enorm geheim moest leven. Daarvan krijg je leer op je ziel. Tegelijkertijd is het een trotse vrouw die zegt: ’Kijk wat ik heb en hoe mooi ik ben’. Zo’n naam bedenk ik niet van tevoren, die komt in me op als ik aan het werk ben.’’
Haar man Willis is haar rechterhand. ,,Hij maakt de mallen en doet het andere zware werk. We werken echt samen en dat is heel fijn, want ik heb niet zo’n sterke rug meer.’’
